(2012-2022) Ik woon op de vierde verdieping van het appartementencomplex ‘Het Vizier’. Vanaf deze hoogte gaat er geen dag voorbij zonder dat ik naar de lucht kijk. Het is werkelijk fascinerend om te zien hoeveel verschillende luchttaferelen er voorbij stromen; kleine minuscule veranderingen die elkaar continu opvolgen. Veranderingen gaan per seconde, per minuut, per uur, ochtend, middag, avond, dag, week… jaargetijde en ga zo maar door.
Deze serie is een ode.
Ik ga het missen… als ik hier niet meer woon.
De ochtendzon schijnt zijn rode warme gloed over de wijk en maakt speelse schaduwen op de muur in mijn woonkamer. Gedurende de dag speelt hij met wolkenpartijen en lijkt het alsof ze elkaar uitdagen voor een sensuele dans.
Of ik zie een strakblauwe lucht, vol met vliegtuigstrepen. Een stortbui waarbij de regen lijkt te vallen in bepaalde patronen (het is voor mij onmogelijk gebleken om dit vast te leggen op een camera). Maar daarna zorgt de zon voor een knallende dubbele regenboog.
In de namiddag in het ‘gouden uur’ laat de avondzon zijn donkergele zonnestralen over de boomtoppen van het Amelterbos glijden. De groene boombladeren krijgen dan een diepe warme kleur en ze juichen de zon toe.
De zon gaat onder en het begint langzamerhand donkerder te worden. Aan de andere kant komt de maan omhoog en zegt, ‘hallo daar!’. Door de breking van het licht met stofdeeltjes in de atmosfeer zijn er avonden dat de maan knaloranje lijkt te schijnen. Dan lijkt hij van formaat ook nog eens groter te zijn dan normaal gesproken.
Het zijn fascinerende luchttaferelen die nauwelijks met woorden omschreven kunnen worden, maar waarbij je wel heerlijk kunt wegdromen. En dat doe ik dan ook graag!
Af en toe maakte ik een foto van de lucht en het uitzicht om te oefenen met een nieuwe lens of camera die ik had gekocht. Of er stond een knallende oranje maan aan de horizon waarvan ik een foto maakte. Zo breidde dit uit naar schaduwspellen in de woonkamer. Het wilde wel eens gebeuren dat ik een mooi moment te laat opmerkte. Eigenlijk gebeurde dit vaker dan een enkele keer. Ik rende dan naar binnen om mijn camera te pakken, schroefde de telelens op de camera en het moment dat ik weer op galerij stond was het moment in een luttele seconde voorbij gevlogen. Dat waren baal momenten, veranderingen in de lucht gaan echt per seconde voorbij. De laatste jaren legde ik minder druk op het foto’s maken, want genieten van het moment is immers ook een kunst an sich. Ik voelde dat er meer in zat. Een fotoserie, prints of misschien wel een fotoboek? Uiteindelijk groeide het aantal foto’s in mijn archief en zo vormde langzamerhand een fotoserie.
In 2012 kwam ik aanmerking voor een huurappartement op op de vierde verdieping. Een doorzonwoning met uitzicht over de horizon van Assen. Het betreft nieuwbouw (2007), modern naar de bouwmaatstaven van 2000; A/B energielabel en voorzien van een wtw ventilatiesysteem. Het binnenklimaat is behaaglijk en zelfs in een strenge winter kwam de temperatuur niet onder de 17 graden. Wat was ik blij, want een huurwoning heb je in veel gevallen niet voor het uitkiezen. Mijn flat is een rolstoelvriendelijk driekamerappartement met een ruime open keuken, twee wc’s en ruime douche. De woonkamer kijkt uit naar het oosten en vanuit de keuken kijk je richting de westkant van Assen. Vanaf de 4e verdieping is het uitzicht fantastisch en fascinerend tegelijk. Deze fotoserie startte onbewust vanaf het moment dat ik er kwam te wonen.
Af en toe maakte ik een foto van de lucht en het uitzicht om te oefenen met een nieuwe lens of camera die ik had gekocht. Of er stond een knallende oranje maan aan de horizon waarvan ik een foto maakte. Zo breidde dit uit naar schaduwspellen in de woonkamer. Het wilde wel eens gebeuren dat ik een mooi moment te laat opmerkte. Eigenlijk gebeurde dit vaker dan een enkele keer. Ik rende dan naar binnen om mijn camera te pakken, schroefde de telelens op de camera en het moment dat ik weer op galerij stond was het moment in een luttele seconde voorbij gevlogen. Dat waren baal momenten, veranderingen in de lucht gaan echt per seconde voorbij. De laatste jaren legde ik minder druk op het foto’s maken, want genieten van het moment is immers ook een kunst an sich. Ik voelde dat er meer in zat. Een fotoserie, prints of misschien wel een fotoboek? Uiteindelijk groeide het aantal foto’s in mijn archief en zo vormde langzamerhand een fotoserie.